هوش مصنوعی: من دیگر نمی‌خواهم چشمم را از تو بگیرم، چرا که جدا کردن دید از آنچه که روشن است، کار سختی است.

هوش مصنوعی: ای کبوتر، تو چشمی داری، این چه جسارتی است که دوباره نامه‌ای را برمی‌داری که نام او در آن موجود است؟

هوش مصنوعی: انسانی که مانند بری است که نمی‌تواند از جا بلند شود و بار سنگین کوه را به دوش بگیرد، پیش از آنکه به سوی دیگر برود، باید بار خود را از کمر بردارد.

هوش مصنوعی: چشمی که همیشه در حال گریه است، به او گفتند: چطور می‌توانی از دل خاک و غم خود را بالا بکشی و به آرامش برسی؟

هوش مصنوعی: در شب‌های جدایی، چگونه می‌توان بار سنگین آن را برداشت؟ آن کس که به خاطر ضعف و ناتوانی نتواند در صبحگاه آه بکشد، چگونه می‌تواند این بار را به دوش بکشد؟

هوش مصنوعی: ای مگس، بر روی آن لب‌های شیرین که جان را به یاد می‌آورد، ننشین. توجه کن که تو نمی‌توانی از نعمت و لطف شکر، بهره‌برداری کنی.

هوش مصنوعی: او هنگام نشستن بر روی سر مقر، به قدری از خجالت شرمنده بود که نتوانست پاهایش را بردارد.