هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حالتی از غم و اندوه است که فرد به دنبال خبر یا پیغامی درباره وضعیت خود می‌گردد. او احساس می‌کند که غم و دردش چنان شدید است که بی‌اختیار اشکش می‌چکد و این احساس را با بهانه‌ها و رنگ‌های مختلف توصیف می‌کند. بی‌تردید، درد او واقعیتی تلخ است که از دلش به بیرون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: امشب شب جدایی زیباست و مانند سحر روشنایی ندارد. تو هم ای چراغ مجلس، به امید صبح و روشنی فردا ننشین.

هوش مصنوعی: دیگر سر ما به درگاه تو نیامده و نمی‌تواند بی‌حالی خواب هم ببیند، زیرا تمامی عمر، تصویر تو در خوابش نقش بسته است.

هوش مصنوعی: ای نسیم، به باغ برو و پیامی را به بلبل خوش‌خوان برسان که چرا این‌قدر لحن ناز و غمگین داری؟

هوش مصنوعی: اگر به خلوت بیفتم و مثل تو باشم، دیگر تمایلی به گشت و گذار در دشت و لذت بردن از گل‌ها نخواهم داشت.

هوش مصنوعی: دل در این کمند عشق، عجیب است که اگر رهایی یابد، مگر آنکه تو گره‌ای از زلف سیاه خود را باز کنی.

هوش مصنوعی: اگر تو از کمال و زیبایی خود غفلت کنی، چه بسیار عجیب است، زیرا پادشاهان معمولاً به حال و اوضاع آدم‌های ضعیف و فقیر توجهی نشان نمی‌دهند.