هوش مصنوعی: ای که از لب‌های شیرینت، گیاهی با طعم خوش می‌روید، من تشنه حیات و سرزندگی تو هستم که همچون آب حیات به من می‌رسد.

هوش مصنوعی: سرو هرچند که در باغ زیبایی دارد، اما این قامت خوش فرم، حرکاتش را ندارد.

هوش مصنوعی: من به شوق رسیدن به معشوق، نوشیدنی سفر را نوشیده‌ام و عمر ارزشمندم را به امید رسیدن به وصال او گذرانده‌ام.

هوش مصنوعی: پرندهٔ دل به قدری به دام زلف تو گرفتار شده است که دیگر امیدی به نجات از این دام ندارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که چهره زیبا و دل‌انگیز تو را ببیند، با شگفتی و تعظیم لب به ذکر خدا می‌گشاید و هر کس قد و قامت تو را مشاهده کند، بر تو درود می‌فرستد.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر ظلم و ستم تو کشته شوم، ناراحت نباش؛ زیرا کشته شدن به دست تو، خود باعث ارتقای مقام من خواهد شد.

هوش مصنوعی: چهره‌ات مانند یکی ماه روشن است که در تاریکی شب نمایان است. لعل و سنگ قیمتی تو، در دل تاریکی‌ها مانند چشمهٔ زندگی و زنده‌کننده‌ای پنهان است.

هوش مصنوعی: اگر در چشم من تصویر لبت وجود ندارد، پس خیال چه معنایی دارد؟ هیچ‌کس نمی‌تواند همزمان زیبایی و شیرینی را مانند چشمه حیوان و فرات ببیند.

هوش مصنوعی: دل بیدق من با غم‌هایش مانند اسب به جلو می‌تازد، و این خوشایند است اگر نگاهی به آن چهره زیبا داشته باشم که به سمت من می‌آید.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند زیبایی تو را به طور کامل توصیف کند، زیرا زیبایی تو فراتر از صفات و ویژگی‌هاست و مانند آینه‌ای است که نمی‌توان تمامی جلوه‌های آن را درک کرد.