هوش مصنوعی: تو که تن لاغرت نازک‌تر از صد گلبرگ است، در کنار پیراهن‌ات، گل هم به خاطر زیبایی‌ات به لرزه در می‌آید.

هوش مصنوعی: از نسیم (صبا) بوی تو به قدری منتشر نشد که در بین جامعه فاش شود. حالا این اشتباه به گردن تو افتاده است.

هوش مصنوعی: خاک پای تو نزد مردم ارزش و مقام بالایی دارد، هرچند که شاید برخی از آنها ارزش تو را ندانند و تو را نادیده بگیرند.

هوش مصنوعی: نیازی به دلیل و مدعا نیست، زیبایی چهره‌ات مانند ماه، خود به خود روشن است و بر همگان آشکار.

هوش مصنوعی: زلف‌های تو مانند خرمنی از مشک است و خال زیبای تو مانند دانه‌ای است که از آن خرمن برآمده است.

هوش مصنوعی: جان در بدن باقی می‌ماند ولی دل بی‌قرار است؛ این رفت و آمد تو سبب این احساس می‌شود که همواره در حال رفتن و آمدن هستی.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که اگر چشمانت از زیبایی و کمال عقل و دین پر شده باشد، دیگر چه نیازی به خواسته‌ها و منت‌های دیگر داری؟ به عبارتی، وقتی انسانی به درک کامل و زیبایی‌های عقل و دین برسد، نیازی به چیزهای خارج از این دو نخواهد داشت.