هوش مصنوعی: ای روی تو که دل‌های دردمند را آرام می‌بخشد، بر بستر خاک خودت نشسته‌ای. از آب و خاک تو، عاشقانت با شور و شوق بی‌نهایتی به تو می‌رسند و در توجّهات تو، غوغایی به پا کرده‌اند.

هوش مصنوعی: آسمان‌نشین همای ما و تمام سایه‌ات با این ویژگی چه می‌دانند از این تکه استخوانی که تو هستی؟

هوش مصنوعی: اجزای جهان هر کدام در تلاش بودند تا چیزی برتر از دنیا و مکان پیدا کنند.

هوش مصنوعی: غیرت تو نه تنها در حالات مختلف بلکه در واقعیت‌ها نیز قابل مشاهده است. نمی‌دانم چه راز و دلیلی برای پنهان کردن آن داشته‌ای.

هوش مصنوعی: از زمانی که عقل و دانش را از خود دور کرده‌ام، همچون نشانی که گمش کرده‌ام، تلاش می‌کنم تا دوباره نشانت را بیابم.

هوش مصنوعی: چرا زمانی که من به عشق و زیبایی تو نزدیک شده‌ام، از من فاصله می‌گیری؟ وقتی من زیبایی تو را دیده‌ام، چرا می‌خواهی خود را از من پنهان کنی؟

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که در دل انسان، گوهری از دانش و کمال نهفته است. اگر گوش شنوایی داشته باشی، این حقیقت و زیبایی را می‌شنوی و به درک عمیق‌تری از زندگی دست پیدا می‌کنی.

هوش مصنوعی: در گذشته، وقتی که به زیبایی و وقار حرکت می‌کردی، با عقل درونت می‌گفت که راه رفتنت خوشایند است و برای تو که به تنهایی قدم می‌زنی، جانت ارزشمند است و باید حفظش کنی.