هوش مصنوعی: من از این لباس ناپاکی که به تن دارم احساس شرمندگی می‌کنم، اگر این ناپاکی به خودم مربوط نباشد، شرمندگی‌ام کمتر خواهد شد.

هوش مصنوعی: گفتم به سوی سرنوشت می‌روم و بند بندگی را باز می‌کنم. ولی دیدم که از این کار هم نتیجه‌ای نمی‌گیرم.

هوش مصنوعی: اگر به درِ مسجد بروم و کسی راه را نشان ندهد، درِ میخانه نمی‌روم چون بارم سنگین است.

هوش مصنوعی: پیر مغان با لبخندی ملیح، بارها نگاهش به من افتاده و مرا دیده است، اما هر بار به خاطر حجب و شرمش، هیچ‌گاه آن را به زبان نیاورده است.

هوش مصنوعی: دل من از گفتگوهای اهل طریقت ناراحت شد. چه کسی هست که مرا به میخانه هدایت کند و به وصال برساند؟

هوش مصنوعی: من به خاطر زیبایی و جذابیت لبان معشوقان مانند پیاله‌ای که پر از شراب است، در فضای مجلس شادی می‌کنم و در این حال از شادی قلبی‌ام اشک‌هایی هم می‌ریزم.

هوش مصنوعی: بلبل زیبایی گل تو، امروز یک زیبایی نیست؛ سال‌هاست که در این کوی به این سخن دل بسته‌ام.