هوش مصنوعی: اگر دستم به او برسد و از چهره‌اش پرده‌بر دارم، دو بوسه از صورتش می‌زنم که همچون تابش آفتاب درخشان است.

هوش مصنوعی: زمانی که طمع و آرزوهای بی‌جا وجود داشته باشد، لذت و خوشی من تبدیل به تلخی می‌شود، مانند آنکه از یک شیرینی خوشمزه چیزی نمانده باشد.

هوش مصنوعی: در برابر چشمان من، تنها تصویر روی دوست اهمیت دارد و اگر کسی بخواهد در اینجا اقامت کند، من همه چیزهای او را نابود می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر باغبان به دلیل زیبایی قد سرو، آن را نمی‌برد، من با چشمی گریان به سوی آبش می‌روم تا او را از زمین زنده کنم.

هوش مصنوعی: اگر نرگس بگوید که زیبایی‌اش را در خواب دیده‌ام، در دل من چشمان مست او همواره در خواب نقش بسته است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که صحبت از معشوق و داستان‌های او در جمع دوستانه وجود دارد، دل من هیچ گاه نمی‌تواند یک لحظه از شنیدن آن داستان‌ها و نوشیدن شراب دلکش جدا شود.

هوش مصنوعی: اگر نوازنده ساکت شود و او مانند می‌نوشد، من کمال او را می‌شکنم، و چشمم را بر می‌دارم و گوش به صدای سازش می‌سپارم.