هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی جانم را به خاطر او بسپارم، و اگر دلت می‌خواهد که چشمانت روشن شود، رضایت می‌دهم که در نظر او را برایت به تصویر بکشم.

هوش مصنوعی: من از در خودم رانده شده‌ام و به هر دلیلی که می‌خواهم، قسم می‌خورم که هرگز این در را ترک نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: اگر نگاه تو برای من زحمت ایجاد کرده، من هم به همان شیوه به چشمت زحمت می‌زنم.

هوش مصنوعی: گفتم تو به خاطر قدت هیچ علاقه‌ای به ما نداری. او گفت: بله، من هیچ میلی ندارم.

هوش مصنوعی: دی به من گفت که بار غم و جدایی را به دوش بکش. حالا من می‌پرسم، چرا باید این بار را به دو بار بر دوش بگذارم وقتی که خود من هم در کشیدن آن سهیم هستم؟

هوش مصنوعی: هر بار که تو به کنارم می‌آیی و مانند اشک می‌گریی، حس حسادت و غم میان من و مردم شکل می‌گیرد و این احساسات به اندازه‌ای عمیق و شدید هستند که گویی خون از زندگیم جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از مسیر شتابزده به کمال نرسم، از ته دل می‌گریم و به جای اشک، گل می‌سازم و آن راه را برای دیگران هموار می‌کنم.