هوش مصنوعی: در شب که به خاطر دلتنگی تو به آسمان نگاه می‌کنم، به خاطر غم و اندوهم دل ماه و ستاره را هم می‌سوزانم و با سینه‌ای آکنده از حسرت، آه می‌کشم.

هوش مصنوعی: در برابر تیغ چشم تو، تفاوت خود را شناخته ام، حتی اگر به آفتاب هم نگاه کرده باشم.

هوش مصنوعی: هرچند که رقیب با خون کشتگان خود را به زیبایی و ظاهری دلربا آراسته است، اما من به خاطر درد دل خود، رنگی تیره و تاسف‌بار به چهره‌ام داده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر جمال معشوق را ببینم و در خاک بمانم، هیچ نگویید که من از تو به عشق او گام برداشته‌ام.

هوش مصنوعی: همیشه جان من در اختیار تو بوده است، اما تو بلاگناهی به من آسیبی نمی‌زنی. من چه تقصیری دارم؟

هوش مصنوعی: وقتی خط زیبای تو را بر روی چهره‌ات دیدم، عشق من به تو بیشتر شد. به خاطر آن خط، مهر و محبت را در دل خود رشد داده‌ام.

هوش مصنوعی: هر آنچه که از زیبایی دو چهره حاصل شده، در این شعر به راحتی قابل فهم نیست؛ زیرا فکر من به آن ماه، به گونه‌ای دیگر صورت گرفته است.