هوش مصنوعی: به درگاه تو نگاه کن، ای معشوق من، من با افتخار سر بر افراشته‌ام. من همانند سگی وفادار شایسته‌ی عفوت هستم، این خود راستی و صداقت من است.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی چشم‌های تو با یک نگاه، درد و غم مرا برطرف کند، من آن شخصی نیستم که از تو به خاطر زیباییت سلاح بردارم.

هوش مصنوعی: زلف تو با لب شیرینت به نیکی سخن گفت و شبی زیبایی را به یاد آورد. اما حالا چرا من چنین در بند و گرفتار شده‌ام؟

هوش مصنوعی: گفتی هنگام آمدن من چه چیزی را با خود می‌آوری؟ بر من و بر نیازمندان رحم کن.

هوش مصنوعی: بیدار شو ای پزشک که مرحم و درمانی، آسیب نرسان. زیرا این درد و عذاب متعلق به اوست و ما در این درد به سود می‌رسیم.

هوش مصنوعی: در زمانی که من به زیبایی و ناز به او نگاه می‌کردم، او چشمانش را بست و گفت: «هاروت، برو و ببین که چگونه چشمان ما را بسته‌ایم.»

هوش مصنوعی: در زیبایی و جذابیت سخنان سعدی شیرازی، کسانی که به کمال و زیبایی ایمان دارند، نمی‌توانند به سادگی به گونی خجند که نشان‌دهنده‌ی زندگی ساده و بی‌زینت است، اقرار کنند.