هوش مصنوعی: زیبایی چهره‌ات مانند گلی است که سیراب شده و در مورد آن صحبت نمی‌کنیم. لب‌های شیرین و ناب تو هم چنان دلربا هستند که نمی‌توانیم درباره‌شان چیزی بگوییم.

هوش مصنوعی: موهای پیچ در پیچی که مانند کمند می‌افتد، چهره زیبا و پیشانی درخشان را نمی‌توان به دزد و شب مهتاب تشبیه کرد. پس چه چیز دیگری باید بگوییم؟

هوش مصنوعی: تعبیر زیبایی که از دو ابروی تو می‌توان کرد، به اندازهٔ توصیف سورهٔ نون مهم و باارزش است، اما در برابر زیبایی تو نمی‌توان بی‌وقفه سخن گفت.

هوش مصنوعی: شبی زلف تو را دیدیم و در تفسیرش دچار مشکل شدیم، حالا که نمی‌توانیم تعبیر روشنی از خوابمان بگوییم، چه بگوییم؟

هوش مصنوعی: موهای تو مانند چوگان است که دل ما به آن گرفتار شده و در این میان، بهتر است به دوستانمان نگویم که چه احساسی داریم.

هوش مصنوعی: این چهره و این اشک‌های جاری را نمی‌توان به چیزی جز زیبایی و ارزش گرانبها تشبیه کرد. در واقع، این فرهنگ و احساسات عمیق انسان‌ها را نمی‌توان با چیزهای مادی مانند طلا و نقره مقایسه کرد. پس چه باید گفت؟

هوش مصنوعی: شعر دلنشین و زیبا مانند نمدی است که با کمال و زیبایی خاصی تهیه شده است. اما وقتی که شعری شبیه به آب است و عمیقاً احساسات را منتقل می‌کند، بیان احساسات را نمی‌توان به راحتی کلمات تعریف کرد.