هوش مصنوعی: شب گذشته، به یاد تو و از درد دل، چهره‌ام را از تماشای دوری تو دور کردم. با قلبی سنگین و غمگین در گلی گرفتار شده بودم و دستی به سرم می‌کشیدم.

هوش مصنوعی: جانم را به باد داده‌ام و روی خود را بر خاک درگاه تو قرار داده‌ام. چشمانم غرق در اشک و دلم در آتش عشق تو بوده است.

هوش مصنوعی: چهره‌ات مانند شمعی بی‌نور در مجالس می‌درخشد و اشک‌هایم چون نخی از نقره بر صورت زیبایم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در تصورم، زیبایی مانند لعل و گوهر به تن دارد و در دامن مژگانش، سنگ‌های قیمتی به رنگ یاقوتی پر شده است.

هوش مصنوعی: من تا صبح مانند کمال، با انتظار وعده نشسته بودم. سر به زانو گذاشته و چشم به راه و گوش بر در داشتم.