هوش مصنوعی: چه شب زیبایی بود که محبوب من از در وارد شد، من چهره‌اش را بوسیدم و لبانش را هم. چیزهای دیگر را نمی‌گویم.

هوش مصنوعی: شب که ماه در آسمان می‌درخشید، تو به نشانهٔ محبت و نزدیکی، زانو به زانویم زدی و من را مانند آن ترک، با سرمستی و شادی به خود نزدیک کردی.

هوش مصنوعی: کجا می‌توانم آن دل را پیدا کنم که در برابر در آن گم شده است؟ دل من در معبدی گم شده و من در کعبه به دنبالش می‌گردم.

هوش مصنوعی: به من یک معبد بسازید تا در آن تنها به خاطر کسانی که در غم عشق می‌سوزند، دعا کنم. زیرا می‌دانم که زیبایی و ناز آن چشم و ابرو می‌تواند دل‌ها را به درد آورد و به رنج بیاورد.

هوش مصنوعی: اگر محبوب به تو بگوید که دل‌ها به ما تعلق دارد، در پاسخ به او بگو که من نیز همین را می‌گویم.

هوش مصنوعی: برای مستی من، ای ساقی، آب می نیاور، زیرا بویی که نسیم از خاک سر کوی تو می‌آورد، برای من کافی است.

هوش مصنوعی: کمال از خضر درباره‌ی زیبایی چشم‌هایش سؤال کرد. خضر در پاسخ گفت: "چشم‌هایم شبیه آن لبی است که از آن آب نوشیده‌ام و حالا دستم را می‌شویم."