هوش مصنوعی: من چنان به تو وابسته‌ام که دیگر نمی‌توانم تو را مانند چشم خودم به دیگران نشان دهم. اگر نتوانم تو را ببینم، به ناچار دو چشم دیگر می‌سازم تا از حسادت خود پنهانت کنم.

هوش مصنوعی: زرشک از چشمم اشک می‌ریزد و اگر به دل من بیایی، قلبم به شدت احساس درد و دلتنگی می‌کند. اگر تو را در چشمانم بگذارم، احساسات درونم بیدار می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که از چهره‌ات چشم برداشتی، رشته عمرم گسست. با گذاشتن خال بر لبم، داغی بر جانم قرار دادی.

هوش مصنوعی: من همواره تو را به یاد ابروان قوس‌دار می‌خوانم و با این آیت رحمت، تو را در محراب عبادت خود دعا می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی اشک‌های من که رنگین و پر درد است بر خاک پای تو بریزد، نشان می‌دهد که چقدر در این راه رنج می‌کشم و هر بار که از عشق تو فاصله می‌گیرم، گویی روحم به مرگ نزدیک‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی درباره گذشته‌ام و غم‌هایم از چشمانم سخن گفتم، اشک‌هایم چون دو دریای زهرآلود جاری شد و خون احساساتم را در صفحات شعرهایم پخش کرد.

هوش مصنوعی: کمال وقتی حاصل می‌شود که دوری را احساس کنی. تو به گونه‌ای رفته‌ای که انگار در چشمانت هیچ چیز نگذشته و به همین دلیل من از شدت غم و اشک سرازیر شده‌ام.