هوش مصنوعی: در جلوی چهره ماه نو، زیبایی‌ای ندیده‌ام و ستاره‌ای خوشبختی را در آسمان مشاهده نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: از بی‌قدرتی، بدن من از تو دور شده و حالا مانند استخوانی است که در برابر سگان کوی تو هستم؛ اما این استخوان را هیچ‌وقت ندیدم.

هوش مصنوعی: اگر غم تو بر دلم سنگینی کند، من بر دو چشمانم هیچ باری سنگین‌تر از آن را ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: ای دل، وقتی که او را می‌بوسم و در آغوش می‌فشارم، نباید دل‌نگران باشی که دهان من را ندیده‌ای؛ من هم در آن لحظه هیچ چیز دیگر نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: قد و قامت من و تو شبیه نشانه‌های تیر و کمان است، اما این‌طور دور از کمان افتاده‌ام که هرگز ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای که اشک‌هایم مثل خون از چشمانم ریخت، زمین از آن خاکی را که به عنوان نشانه‌ای از درد و تشنگی‌ام می‌دانم، هیچ چیز در برابر آن ندیدم.

هوش مصنوعی: در باغی که مردم به دلتنگی‌های خود می‌پردازند، من هیچ آب روانی ندیدم، جز اشکی که از چشم‌های عاشق بر خاک محبوب ریخته می‌شود.