هوش مصنوعی: از من با لطافت رفتار کن، ای کسی که با نگاهت دل‌ها را می‌شکنی، چون من به لطافت و ظرافت عادت کرده‌ام، نه به ناز و خوش‌گذرانی.

هوش مصنوعی: زمانی که از دردها و رنج‌هایم به کعبه پناه بردم و در آنجا نشستم، ناگهان صدای کبوتر حرم را شنیدم که در حال جیک‌جیک کردن بود.

هوش مصنوعی: وقتی از عالم غیب حرف‌های شیرین و دلنشینی به من می‌رسد، وقتی به تو نزدیک می‌شوم و می‌خواهم آنها را بگویم، کلامم در گویم گم می‌شود.

هوش مصنوعی: به من پیمانه‌ای پر از شراب بیاور، ای ساقی، چون به خاطر تو دلم شاد نیست و غمگینم؛ می‌خورم و سرخوشی را فراموش می‌کنم.

هوش مصنوعی: از لحظه‌ای که بشارت لب امید را یافتیم و به پای بوس تو آمدیم، دیگر نمی‌توانیم از خوشحالی و لبخند فاصله بگیریم.

هوش مصنوعی: من در اشک خود غرق شده‌ام، مثل آبی که در آن غوطه‌ور باشد. با این حال، چشمانم هیچ رحمی بر حال غریب من ندارند.

هوش مصنوعی: شنیدم که تو گفتی حال کسی بد است و این که کسی به تو گفته زبانت را به غیبت مردم باز نکن.