هوش مصنوعی: ای برگ گل بهشت، از زیبایی چهره نازک تو شرمنده است. لعل لب‌های تو، غنچه را به خنده واداشته است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نسیم صبحگاهی چیزی از زیبایی تو را برنگرفته باشد، گل به شکوفه نخواهد نشست و از خاک و آب خارج نخواهد شد.

هوش مصنوعی: من به خاطر زیبایی قامت تو عمر طولانی داشته‌ام، زیرا همیشه سعی کرده‌ام در زندگی‌ام تعادل را حفظ کنم.

هوش مصنوعی: در آستانه تو، دل من همچون آتش سوزان است و اگر اشک‌هایم بر دور آن آب نروند، همچنان به هم پیوسته‌اند.

هوش مصنوعی: چشم تو مرا می‌کشد، گویی که می‌خواهی مرا به تازگی به سوی خود جذب کنی. اگر این جذب دوباره انجام نشود، در دوستی‌ام هیچ نمانده است.

هوش مصنوعی: وقتی که عمرم به پایان نمی‌رسد و هنوز به وصالت نرسیده‌ام، نمی‌دانم چه بر خود می‌زنم. ای کاش مرگ من را از این درد رها کند.

هوش مصنوعی: روزهایی را به خاطر دارم که با تمام وجودم از تو خواستم که دل و روح خود را به من هدیه کنی تا بتوانم با شوق و عشق به سمت تو بیایم.