هوش مصنوعی: ما برای کمک و یاری به فریاد آمده‌ایم و از درد و ناله‌هایی که شب‌ها داریم سوالی می‌پرسیم که دردآوران شب گرد ما چه می‌کشند.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه همه در کنار هم لبخند می‌زنند، شمعی هست که بر من می‌گرید. اگر بتوانم این آتش درون خود را که کسی نمی‌بیند، به نمایش بگذارم، این درد پنهان آشکار خواهد شد.

هوش مصنوعی: من که ارزش چندانی ندارم و در برابر دیگران اینگونه خودم را در مسیر بی‌ارزشی‌ها قرار می‌دهم، عیبی ندارد اگر مرا مولای خود بخوانند.

هوش مصنوعی: من به خاطر بلند همتی و عزت نفس تو، سرم را به نشانه احترام پایین آورده‌ام.

هوش مصنوعی: سرو زیبایی که در کنار چمن ایستاده بود، هنگامی که تو به سوی او رفتی، او از جایش رفت.

هوش مصنوعی: زیبایی و نازیبایی به گوش‌های تو می‌آید که لباس دلخواه عشق تو بر سرم نشسته است.

هوش مصنوعی: اگر تو به سوی او بروی، در حالی که خاک پای خود را به او تقدیم می‌کنی، او هم آن را با احترام بر چشم می‌نهد و از تو قدردانی می‌کند.