هوش مصنوعی: وقتی که چشم‌هایم را باز می‌کنم و نگاهش می‌کنم، لبم را می‌گزم؛ زیرا دیدن او برایم دلچسب‌تر از لب گزیدن است.

هوش مصنوعی: ترس و اضطراب جدایی باعث لرزش دل اوست، مانند برگی که هنگام بریدن از شاخه می‌لرزد.

هوش مصنوعی: هرقدر هم کسانی قد و قامت تو را با درخت سرو مقایسه کنند، باز هم من توان شنیدن این حرف را ندارم.

هوش مصنوعی: وقتی که شکار از دام رها شود، ما در دام دیگری گرفتار می‌شویم. من می‌خواهم موی تو را به دام بگیرم.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زلف‌های تو گرفتار شده و در این حال، قلب صیاد را از شادی به تپش درآورده است، انگار که مرغی خوش‌آب و رنگ از پرو بالش می‌جهد.

هوش مصنوعی: در جان من، عشق تو مانند یک آرامگاه جای گرفته است و من در این درد عشق، به یاد تو آرامش می‌یابم، حتی اگر در اینجا محو شوم.

هوش مصنوعی: اشک و درد جدایی موجب نشده که شدت سوزش و عذاب کبابی که در دل دارم، کم شود. حتی با اینکه گریه‌ها بی‌وقفه می‌ریزند، همچنان آن درد و آتش درونم باقیست و هیچ تضعیفی در آن احساس نمی‌شود.