هوش مصنوعی: من در شهر زاهدی هستم، فردی با دیدگاه‌های خاص و ناظر. سجاده‌ام را که با می آغشته شده، در میخانه به جای نماز به کار می‌برم.

هوش مصنوعی: پیروی از دوستی که به شراب علاقه دارد، فرقی نمی‌کند که در مسجد باشد یا در معبد؛ عشق ورزیدن به دوستان خوش‌گذران، چه در واقعیت باشد و چه در تصوری، از اهمیت و ارزش بالایی برخوردار است.

هوش مصنوعی: دیگران هنوز به زهد و نماز اعتقاد دارند، اما ما به هدف خود رسیده‌ایم و دیگر نیازی به این ظواهر نداریم.

هوش مصنوعی: دروازه‌ای که به تو منتهی می‌شود، محل زندگی پرندگان رئوف و بزرگ است. پس مگس‌ها را چه به این‌جا که نمی‌توانند در چنین مقام و منزلتی پرواز کنند.

هوش مصنوعی: من بنده‌ای هستم که سرنوشت عجیبی دارم و عمرم در عشق و شگفتی‌های زلف پریشان او سپری شده است.

هوش مصنوعی: هرگونه ظلم و ستمی که به دل محمود برسانی، باعث نمی‌شود که او ناراحت شود؛ چرا که با کمال خوشحالی این مسائل را تحمل می‌کند.