هوش مصنوعی: من را از خودت جدا نکن، چون تقصیر من چیست؟ فقط به خاطر اینکه تو اینقدر دلربایی می‌کنی، کمی از ناز و خودخواهی‌ات را کم کن.

هوش مصنوعی: خوشا که زلف زیبایت در دستان من باشد و چه خوب است که عشق و خوشی در چنگال زنجیر قرار گیرد.

هوش مصنوعی: تو مرا به نام سگ خطاب می‌کنی، اما از این تحقیر چه نتیجه‌ای می‌گیری که تنها به خاطر آن، خود را بزرگ‌تر می‌کنی؟

هوش مصنوعی: عقل به دل نصیحت کرد و گفت: "خوش به حال تو، ای روستایی، اینجا جای پند و یادآوری است."

هوش مصنوعی: هر چقدر هم که بخواهی به چشمانم نگری، اول من نگاه خود را به تیر تو می‌دوزم.

هوش مصنوعی: فدای لب‌های پرخنده‌ات می‌شوم، چون شمعی که در جلویم می‌سوزد و به زودی می‌میرد.

هوش مصنوعی: اگر عشق به آن چهره زیبای خداوند به کمال برسد، روح پاک او را با صداهای بلند و پرشور می‌ستاید.