هوش مصنوعی: ما بار سنگینی به دوش داریم، بیایید با صدای بلند بگوییم: چرا باید از رقبای خود بترسیم و سکوت کنیم؟

هوش مصنوعی: دیر زمانی است که نتوانسته‌ام دامن او را به دست بیاورم و نتوانستم زودتر به حلقه زلفش دست پیدا کنم. مانند آهویی که در کمند افتاده، در تلاش برای رسیدن به او هستم.

هوش مصنوعی: اگر تیرهای دیگری به دل من بیفتد، چه فایده‌ای دارد؟ چرا باید بر من که خاکی هستم، خاک بیافکنند؟

هوش مصنوعی: پس از اینکه آتش دل پروانه سینه‌اش را سوزاند، اگر شمع را دیدی، برای نابودی آن گریه نکن و یا افسوس مخور، بلکه با طعنه آن را مسخره کن.

هوش مصنوعی: دل شکسته را با هیچ چیز نمی‌توان درمان کرد، زیرا مانند پارچه نازکی است که اگر پاره شود، دیگر به هم نمی‌چسبد.

هوش مصنوعی: دل تو به زلف‌های او گره خورده و در واقع، تمام این زیبایی‌ها به خاطر زلف‌های خوش‌فرم اوست. اما خودت را در این زیبایی‌ها محصور نکن و فراتر از آن‌ها فکر کن.

هوش مصنوعی: اگر پس از قرن‌ها جستجو کنند، نمی‌توانند خوش‌صدایی چون تو را پیدا کنند که در باغ‌های زیبا و شاداب بخواند.