هوش مصنوعی: هرگز روزی از آن خوشی و زیبایی بغداد نصیبم نشد. امیدهایم را به خاطر آنچه بر سرم آمده، به باد داده‌ام.

هوش مصنوعی: در نهایت ای سرو چمن، دل من به تو وابسته است؛ وگرنه در ابتدا، من بر اساس طبیعت خود آزاد متولد شدم.

هوش مصنوعی: من از درد و رنج زیادی به دنیا آمده‌ام، اما تا کی می‌خواهی در تنهایی و دوری خودم مرا نگه‌داری؟ برای ما در این راه عشق کافی است، من از ابتدا برای عشق به دنیا آمده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر دل در عشق تو مانند آتش نمی‌سوزد، پس چرا بی‌وجودی می‌تواند جان داشته باشد؟ در کوی تو که خاک و زمین نیست، پس باد چه ارزش دارد؟

هوش مصنوعی: وقتی که نسیم صبحگاهی از باغ چهره تو را می‌برد، هر بار که نفس می‌کشم، دلم به خاطر آن موهای زیبا شاد می‌شود.

هوش مصنوعی: هر شب در خیابان فریاد می‌زنم و ناله می‌کنم، که شاید صدای من به تو برسد.

هوش مصنوعی: گوشم را به زیبایی‌های عشق و وعده‌های محبوب پر کرده‌ام و جز این، به هیچ چیز دیگری اهمیت نمی‌دهم؛ چون هرگز نشنیده‌ام که معشوقی به کسی محبت کرده باشد.