هوش مصنوعی: هر شب که برای تو دلتنگ می‌شوم و آه می‌کشم، آن داغ‌های درونم به صورت روشنایی ماه نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: زلف تو همچون دامن پاکان است که گاه در خاک می‌افتد و گاه بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: بار فراق خود را چه اندازه‌ای می‌توانی بر دوش من بگزارید؟ آیا کسی کوه را ندیده که با کاه مقایسه شود؟

هوش مصنوعی: درخت طوبی به خاطر قامت بلند تو سرش را به آسمان می‌کشد، اما چرا خود را به خاطر قامت کوتاهش پایین می‌آورد؟

هوش مصنوعی: نقاش هر بار که تصویری را می‌کشد، از رنگ مو و قلمش استفاده کرده و سپس آن را به تصویر می‌آورد.

هوش مصنوعی: وقتی که گیسوی تو بر دل‌ها قرار بگیرد، گویی با چنگ زدن به آن، دل‌ها را به سمت خود می‌کشی و از چاه عمیق احساسات و عشق بیرون می‌آوری.

هوش مصنوعی: از نگاه تو که به دل من نشانه‌ای زدی، آنچنان درد و غمی درونم احساس می‌کنم که تنها با آه کشیدن می‌توانم آن را بیان کنم.