هوش مصنوعی: اگر دل پریشان من را مانند رشته‌های موهایت، با پای خودت بکشانی، این دل عاشق را به دنبالت روانه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از این در بیرون نمی‌روم، زیرا هیچ‌کس به عشق نمی‌رسد و کار خاصی از کسی برنمی‌آید.

هوش مصنوعی: من روی تو را ندیده‌ام و حالا می‌پرسم که این زیبایی و خوبی را به کجا می‌بری و دور از ما می‌کنی.

هوش مصنوعی: چقدر گل سرخ در دفتر خود نوشته است تا از زیبایی چمن‌تان بیاموزد.

هوش مصنوعی: به چشمانم خیره نشو و بر سر چشمم قدم نگذار؛ زیرا که مژه‌هایم به تو آسیبی نمی‌رسانند.

هوش مصنوعی: این چشم لطیف هیچ آرزویی را برای نگاه کردن به چهره زاهد ندارد و حتی نمی‌تواند به خشکی احساس کند. او نمی‌تواند دل مردمی را که مانند دریا گسترده و عمیق هستند، درک کند.

هوش مصنوعی: ای ناصح آگاه، نگذار که به دمت افتد، تا بر آتش نگذاری کتاب دانایی را.