هوش مصنوعی: در میان چمنزاری، نام و یاد محبوبمان در حال پخش شدن بود، که ناگهان یک سرو با دامن بلند خود وارد باغی شد و با قدم‌های راست و استوارش به سوی ما آمد.

هوش مصنوعی: چرا پیراهن اولیه آن بدن لطیف را در بر گرفته است، در حالی که غیرت او باعث می‌شود که این لباس گرم و نرم باشد؟

هوش مصنوعی: ما خوب می‌دانیم که باید قدردان نعمت‌ها باشیم و حق ناشکری را زیر زبان داشته باشیم. تو یک بدگویی می‌کنی و ما در مقابل، هزار دعا برایت داریم.

هوش مصنوعی: اگر بگویی دستت را می‌گیرم، خوش آمدی؛ اگر بخواهی با ساعدت تیغ بزنی، هزار بار خوش آمدی.

هوش مصنوعی: دل با خیال‌پردازی به زلف‌های تو می‌کشد و در نهایت ممکن است همه چیز بر سر او خراب شود و تارهایش را پاره کند.

هوش مصنوعی: اگر نگاه تو کسی را به خود جلب کند، جای تعجبی نیست. جان من، نشنیده‌ای که قصاب نیز دوست می‌گردد؟

هوش مصنوعی: تو به من وعده ناز و دلربایی دادی، حالا چرا این قدر تأخیر می‌کنی؟ آیا نشنیدی که شرایط سخت بهتر است از نگرانی در مورد آن شرایط؟

هوش مصنوعی: چند بار می‌خواهی از غم و ناراحتی خود بگویی؟ اشک‌های تو مانند طغیانی در دریاست. ای ملالت، یک لحظه ما را به حال خود بگذار.