هوش مصنوعی: من کیستم که بگویم تو خاک نعله‌های منی، ای ماه من! تا کی باید نعل‌هایی نامناسب بر زمین بکوبی؟

هوش مصنوعی: تو گفته بودی که روزی دامنم به دستت خواهد افتاد. حالا که به وعده‌ات عمل نکردی، تا کی می‌خواهی برای این کار تعلل کنی؟

هوش مصنوعی: هر لحظه به رفتن از نزد من فکر می‌کنی، ای کم‌وفا که عمر تو هم مانند عمر، در حال گذر است.

هوش مصنوعی: من سزاوار این حرف هستم که می‌گویی در کشتن تو، ای رقیب. راست می‌گویی، تو دشمن خودت نیستی، ای کسی که قرار است کشته شوی.

هوش مصنوعی: من از زیبایی تو چشم برنمی‌دارم، حتی اگر چشمان من مانند چشمان نرگس زیبا باشد.

هوش مصنوعی: گرمی رنگی که در شیشه با لب‌های تو وجود دارد، هر چیزی که از آن خارج می‌شود را با اشتیاق بپذیر، زیرا که هنوز خام و ناپخته است و به دنیا تعلق دارد.

هوش مصنوعی: دنیا بدون تو برای من مانند جهانی است که چشمی ندارد. هیچ کمالی در آن نیست، زیرا چشمی که به روشنایی می‌بیند، فقط با وجود تو می‌تواند زیبایی‌ها را درک کند.