هوش مصنوعی: من چه کسی هستم که از عواطفی چون تو درگیر شوم؟ حیف است که من فقط مشغول خاکساری و فروتنی هستم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر خودمان بار غم تو را به دوش می‌کشیم و خوشبختی زمانی به دست می‌آید که کسی چنین بار و کاری را داشته باشد.

هوش مصنوعی: گفتم که دوست باشم در کنار تو و هر جا که هستی، ولی می‌ترسم که وجودم آلودگی و غباری بر دامنت بیاورد.

هوش مصنوعی: زمانی که موهای تو به هم ریخته و آشفته شود، از جمع ما دور شو، چون این حلقه‌ی ارتباط نمی‌تواند هر روزگار ناپایداری را تحمل کند.

هوش مصنوعی: اگر در برابر زیبایی تو، سرو آزاد شود، در این صورت گل چه ارزشی دارد با برگ‌هایش در مقابل نوبر میوه.

هوش مصنوعی: ای ساقی، از آن جام خوشمزه‌ی دیروز، امروزی دیگر بیاور تا ما را سیراب کنی؛ چرا که حتی اگر امروز هم مست شوی، خماری‌ام را نمی‌شکند.

هوش مصنوعی: ما در عشق تو به خودمان قفل کرده‌ایم و بر آرزوهایمان مسلط شده‌ایم، چرا که عاقل و دوراندیشی وجود ندارد که ما را از اندوه نجات دهد.

هوش مصنوعی: ای دل ناامید، از آن موی پریشان ناامید مباش؛ زیرا روزی خواهد آمد که به امیدواری‌هایت پایان می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر دست مرا بگیری، مانند قلکی پیر می‌شود، چون به کمال برسد، اعتبار و ارزشی برایش به وجود می‌آید.