هوش مصنوعی: من که عشق تو را در دل دارم، چطور می‌توانم تحمل کنم جز اینکه به چشمانت بنگرم، در حالی که می‌دانی کجا برمی‌گردم و چه احساسی دارم؟

هوش مصنوعی: بیا و نگاه کن که چگونه از غم عشق تو به حالتی افتاده‌ام، مثل اینکه به زوال و پیری رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر بدن ضعیف و ناتوان من را ببینی، مانند خلال چوبی در یک چای خوش‌عطر، هرگز نخواهی توانست مرا از زندگی و حالتی که دارم، جدا کنی و به راحتی از من بگذری.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به حسرت‌ها و آرزوهای خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که بهتر است مورد حمله و آسیب قرار گیرد تا آنکه معشوق خود را نبیند و از زیبایی‌اش بی‌خبر بماند. به عبارتی، درد و رنج ناشی از جدایی او را عمیق‌تر می‌کند و پیشکش کردن جان و دلش را ترجیح می‌دهد به زندگی بی‌معنا.

هوش مصنوعی: من از تنبلی در آمده‌ام و هیچ خطایی مرتکب نشده‌ام، پس چرا این‌قدر سریع می‌خواهی مرا به قتل برسانی؟

هوش مصنوعی: کمال، انسان بیچاره‌ای که از درد و غم خسته شده بود، جان خود را از دست داد. افسوس که محبت و دوستی نداشت و همچون عقابی بدون بال بود.