هوش مصنوعی: می‌خواهم وجودم را به تو منتقل کنم، اما همچنان که این فکر را می‌کنم، می‌فهمم که به وصالی نخواهم رسید.

هوش مصنوعی: ای باد! آیا می‌توانی از آن طرف بگذرانی؟ من می‌دانم که بیماری وجود ندارد و تو فرصت و فرصتی نداری.

هوش مصنوعی: امروز زاهد بی‌خبر از حال رندانی است که هیچ‌گاه وقت و حالی برای خود ندارند.

هوش مصنوعی: وقتی که با زلف و چهره‌ات خود را به من نشان دادی، از تو خواستم که بوسه‌ای به من بدهی. در پاسخ، احساس کردم که چیزی از دور به من نزدیک می‌شود و سوال دیگری در ذهنم شکل گرفت.

هوش مصنوعی: با زلف خود دل را به خود وابسته کن، چون اگر ابروهایت به یاد دوانه بیفتد، او را دچار رنج و ناراحتی خواهی کرد.

هوش مصنوعی: گل می‌خواست خود را بر گوش آن دختر بازیگوش و بی‌ادب بمالد و او را تنبیه کند.

هوش مصنوعی: اگر گدا را هم‌پایه با سگان خود قرار دهی، می‌توانی بگویی که اگر کسی از خاک من سفالی بسازد، چقدر به من اهمیت خواهد داد.

هوش مصنوعی: به روشنی می‌گوید که هیچ کس نمی‌تواند زیبایی تو را تحت‌الشعاع قرار دهد، زیرا سایه‌ای که از خودت ناشی می‌شود، با ناز و لطافت تو هیچ گاه ناراحتی یا کسالت به همراه نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: زلف معشوق به حد کمال است و زیبایی او به قدری زیاد است که دیگران در دلبری از او نیز به خوبی او نمی‌رسند.