هوش مصنوعی: تو همان درخت بلندی هستی که همیشه سبز و شاداب است و گل‌های خندان را تداعی می‌کند. چهره‌ی تازه‌ات مانند شمعی روشن در شب است که روشنایی و زیبایی را به فضا می‌بخشاید.

هوش مصنوعی: نماز شام تو آشکار شد و از شرم چهره‌ات در حال حاضر پنهان شده، همانی که خودت می‌دانی.

هوش مصنوعی: آب تو برای مردم عزیز و مورد آرزوست و من نیز از آن لب به آرزوی جان می‌رسم، همان چیزی که تو خود می‌دانی.

هوش مصنوعی: اگر به درمان دل خود نپردازی، اشک‌های کاری که می‌دانی همچنان از چشمانت می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر با ناز و غمزه تیر را به سوی قلب ضعفا پرتاب کنی، همان چیزی به آن‌ها می‌رسد که خودت از آن آگاهی داری.

هوش مصنوعی: آیا باد نسیم‌واری به لباس تو وزید که باعث شد گریبان آن کسی که میشناسی پاره شود؟

هوش مصنوعی: دل به بوی تو وابسته بود و وقتی که تو رفتی، آن دل شاداب هم آرام آرام از دست رفت و حالا در پی توست، همان کس که تو می‌شناسی.