هوش مصنوعی: هر بار که تو را می‌دیدم، متوجه می‌شدم که چه ویژگی خاصی داری که باعث شده من هر بار به خوش‌شانسی بیفتم.

هوش مصنوعی: چه می‌شد اگر تو لب‌های پرنعمتت را نشان می‌دادی و با آن، بر آتش دل ما می‌افزودی؟

هوش مصنوعی: نسیم همراه تو گفت که اگر عود را نسوزانی، خام و بی‌خاصیت می‌ماند. پس چرا خود را این‌گونه به ذلت می‌اندازی؟

هوش مصنوعی: این بیت به عدم وجود چیزی اشاره دارد و می‌گوید که فهمیدن و سخن گفتن درباره عدم و نبودن آن دهان (که به نوعی نشان‌دهنده وجود یا کلام است) چه معنایی می‌تواند داشته باشد. چون ما هیچ‌گاه وجود آن را تجربه نکرده‌ایم، پس نمی‌توانیم به درستی درباره عدم آن صحبت کنیم.

هوش مصنوعی: در شب، از دور متوجه شدم که ماه به شکل دو نیمه درآمده است، شاید به خاطر زیبایی‌ات بر آن شدم که برایت سجده کنم.

هوش مصنوعی: اگر تو شب‌های تنهایی‌ام را می‌شنیدی، رقیبت هرگز جرات نمی‌کرد بر من فریاد بزند.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که از تو به دل ماند، درد و اندوه است؛ پس از دیگری چه توقعی می‌توان داشت؟