هوش مصنوعی: تو دوباره بیرون آمدی و حالتی از حیرت به وجود آمد. با به هم زدن زلف‌هایت، زمان به آشفتگی رسید.

هوش مصنوعی: قدم‌هایت را به سوی دلم نه کن، زیرا آرزوهایم را گنجینه‌ای می‌دانم که به خاطر دوری تو، به ویرانی نزدیک شده است.

هوش مصنوعی: تا به نزد تو که جان و زندگی را زنده می‌کنی، چشمهٔ خضر چه اشتباهی کرده که به حیوانی نسبت داده شده است؟

هوش مصنوعی: ای دل، از وسوسه‌های درونی و خواسته‌های نفسانی فاصله بگیر، چرا که این وسوسه‌ها مرا به زیبایی‌اش مشتاق کرده و آرزوی دوستی روحانی را در من بیدار کرده است.

هوش مصنوعی: چند بار بر روی زمین به خاطر دلرباها سر به خاک بگذاری، اما زمانی که پشیمان شدی، باید عذرخواهی کنی.

هوش مصنوعی: ای خیال، زمانی که لبانش را به بوسه فروخت، دیگر نگران غم فقر نباش. زیرا که بهایی به دست آوردی که ارزشش بیشتر از آن غم است.