هوش مصنوعی: هر بار که دلی غمگین و پر از احساسات را می‌بینم، گویی الماس‌هایی از عمق وجودش بیرون می‌آید. این احساسات زمانی تجلی می‌یابند که انسانی با روح و احساسات عمیق در نظر قرار گیرد.

هوش مصنوعی: سپاس خدا را که نسیم، هرچند دل من را با عطر تو برد، اما از جانم خبر آورد.

هوش مصنوعی: هیچ کسی نیست که بتواند از تو درد و غم را کاهش دهد؛ جز غم و اندوهی که همچون خون دل و سوزش جگر را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: هنوز غم جدایی‌ات از دل من نرفته و دوباره اندوهی تازه آمده است.

هوش مصنوعی: هرجا که بروم، بوی تو را حس می‌کنم و این عطر خوش مثل مشک من را به شدت مجذوب خودش کرده و برای من دردسرساز شده است.

هوش مصنوعی: از وضعیت آشفته یک خیال خبری به همراه داشت، پیامی که نسیم صبحگاهی به ارمغان آورد.