هان بر سر این دو راهه از روی نیاز،
چیزی نگذاری که نمی‌آیی باز!
من فکر می کنم یکی از دو روایت زیر برای مصرع دوم صحیح تر است:
چیزی نگذاری که نمی‌یابی باز!
یا
چیزی نگذارید نمی‌آید باز!

البته جناب دکتر محمدرضا ترکی اصل شعر حکیم گرانقدر را بدین گونه می دانند:
از جمله ی رفتگان این راه دراز
باز آمده کیست تا بما گوید راز؟
پس بر سر این دوراهه ٔ آز و نیاز
تا هیچ نمانی که نمی یابی باز
که این حقیر هم به کثرت بدین گونه مکتوب دیدم که البته هیچکدام حجت و سند قطعی نمی باشند. اما با التفات بر نظر و هم نشید، اینگونه کتابت را نزد خود پرمغز تر، دلنشین تر و خوش آوا تر بیافتم و البته بنده حقیر که باشم که بخواهم در مورد اشعار فیلسوف همه چیزدان نظری ابراز کنم. بلکه این مکتوبات را دل نوشته و ارادتی به آن والا مقام می دانم.
در پناه ایزد

در پاسخ به جناب پیام عزیز
بنده تصحیح جناب ترکی را بررسی نکرده ام
اما با فرض صحت نقل شما
ثبت نقل شده فاقد ساختار عروضی صحیح بوده و بعید میرود که از خیام گران مایه باشد