گذر عمر دغدغه همیشه خیام است گذر لحظاتی که حسرت بر دل شاعر گذاشته است اکنون زیستن فلسفه زندگی است که خیام مدام آن را سفارش می کند

از نکات جالب زمان این استکه فقط به جلو میرود.
ولی در فیزیک کوانتایی روابط ریاضی اکثرا نسبت
به پارامترزمان متقارن هستند.

مطلبی را خدمت بعضی دوستان و فرهیختگانی که در مورد اشعار خیام نظر داده اند عرض میکنم و آن اینکه اشعار خیام را از نظر علوم جدید نباید بررسی کرد که به صحت و سقم ان پی ببریم و این موضوع که در پی رد نظریات و اعتقادات و باورها با توسل به اشعار خیام برنیاییم . کلام خیام همینگونه زیباو پر معناست و از دید بسیاری از فرهنگ دوستان با هر عقیده و نظری معتبر و محترم است .

من همیشه از خواندن اشعار زیبای حضرت خیام لذت میبرم و نمیتونم به خوذم اجازه بدم که ایشونو نقد کنم .

هوشنگ جان من نمیدونم چرا انقدر از فزیک صحبت میکنی عزیز دل من فزیک هسته ای خوندم پس بزار یه چیز رو برات روشن کنم تمام قوانینی که ما در فیزیک داریم فقط توجیه وقطعیت نداره میدونی سرعت نور شکسته شد یعنی نوترینو ها به سرعتی بالاتر از سرعت نور دست پیدا کردن یا مثلا اینو میدونی دانشمندها به این نتیجه رسیدند که ماده اونجوری که ما فکر میکنیم نیست پس قوانینی که فقط برای توجیه بیانش برای اثبات یک مساله فلسفی درست نیست

کاملا مشخصه به دنیای مادی اشاره میکنه میگه از حالت استفاده کن به قول خودش که میگه اواز دهل شنیدن از دور خوش است بهشت جهنم و بی خی

اشعار خیام همیشه من رو پر جنب و جوش میکنه

به گمانم روی سخن هوشنگ با خیام است و نه با آنان که زمان را بی کرانه می شناسند ، بی آغاز و انجام و بی جنبشی که رو به سویی بدارد.

با سلام
وزن این شعر به صورت " مفعولُ مَفاعِلُن مَفاعیلُن فَع " و یا " مستفعلُ فاعِلاتُ مستفعل (مفعولُن) فَع " هست

چون بلبل مست راه در بستان یافت
روی گل و جام باده را خندان یافت
آمد به زبان حال در گوشم گفت
دریاب که روز رفته در نتوان یافت

از کمال الدین اسماعیل رباعی شماره 163

ز بلبل بوستان پرناله و فریاد خواهد شد
که صحرا سبز و گلها سرخ و دلها شاد خواهد شد
عروس گل ز اطراف چمن در جلوه می آید
بیا گو بلبل مشتاق اگر داماد خواهد شد

چون بلبل مست راه در بستان یافت

روی گل و جام باده را خندان یافت

سلام بردوستان

بلبل به چمن نغمه سرایی می کرد

در محضر گل عقده گشایی می کرد

کاین عمر چو رفت بر نگردد باری

با نغمه گلایه از جدایی می کرد

تشکر از دوستان

با درود و تشکر. آقایان پوریا و احمد نیکو مطالب صحیحی فرمودند بر حسب تصادف دیدم این بزرگواران بدانها اشاره نموده اند‌. نخست وزن رباعی مفعول (چون بلبُ)مفاعلن(ل مستِ را) مفاعیلن(هِ در بستان) فاع ( یاف) است. دوم این رباعی از خیام نمی تواند باشد و با سبک و روش او سنخیت ندارد درواقع از خیامیات است که جناب نیکو گفتند از  خلاق المعالی کمال الدین است. با تشکر از همه دوستان