خلیل‌الله خلیلی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چه باشد زندگانی را بهایی</p></div>
<div class="m2"><p>فسرده از نمی، خشک از هوایی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ز مطبخ سالها تا مستراحیم</p></div>
<div class="m2"><p>مگر این زندگی یابد بقایی</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۵۴

چه باشد زندگانی را بهایی
فسرده از نمی خشک از هوایی
ز مطبخ سالها تا مستراحیم
مگر این زندگی یابد بقایی

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به بی‌معنایی و بی‌ارزشی زندگی اشاره می‌کند. او احساس می‌کند که زندگی همچون غذایی فاسد و بی‌ثمر است و از یک مکان به مکان دیگر (از مطبخ تا مستراح) در حال گذر است. او امیدوار است که زندگی بتواند به نوعی ادامه پیدا کند و معنایی پیدا کند.

رباعی شمارهٔ ۵۲

رباعی شمارهٔ ۵۳

هوش مصنوعی: زندگی به چه چیزی بهایی می‌ارزد اگر سرشار از غمی تلخ باشد و در هوای بی‌حرکت و بی‌روح سپری شود؟

چه باشد زندگانی را بهایی

فسرده از نمی، خشک از هوایی

هوش مصنوعی: ما سال‌هاست از آشپزخانه تا دستشویی در حال عبوریم، اما آیا این زندگی می‌تواند ادامه پیدا کند؟

ز مطبخ سالها تا مستراحیم

مگر این زندگی یابد بقایی

رباعی شمارهٔ ۵۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها