خلیل‌الله خلیلی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بس خوش و مست و دلربا می‌آیی</p></div>
<div class="m2"><p>چون باد بهار جان‌فزا می‌آیی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل خانهٔ عشق توست آبادش دار</p></div>
<div class="m2"><p>چون خانه خراب شد کجا می‌آیی</p></div></div>

از بس خوش و مست و دلربا می آیی
چون باد بهار جان فزا می آیی
دل خانه عشق توست آبادش دار
چون خانه خراب شد کجا می آیی

هوش مصنوعی: شاعری در این اشعار از زیبایی و دلربایی معشوق سخن می‌گوید و اشاره می‌کند که او به مانند نسیم بهاری جان‌فزا وارد زندگی‌اش می‌شود. او از معشوق می‌خواهد که دلش را که خانه عشق اوست، حفظ کند و هشدار می‌دهد که اگر این خانه خراب شود، دیگر جایی برای بازگشت نخواهد داشت.

رباعی شمارهٔ ۵۳

رباعی شمارهٔ ۵۴

هوش مصنوعی: تو به قدری خوش و دلنشینی که وقتی می‌آیی، مثل نسیم بهار، روح و جان مرا شاداب می‌کنی.

از بس خوش و مست و دلربا می‌آیی

چون باد بهار جان‌فزا می‌آیی

هوش مصنوعی: دل آدمی مکان عشق توست، پس آن را آباد نگه‌دار. وقتی این مکان ویران شود، تو از کجا خواهی آمد؟

دل خانهٔ عشق توست آبادش دار

چون خانه خراب شد کجا می‌آیی

رباعی شمارهٔ ۵۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده