خلیل‌الله خلیلی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون در کف روزگار گشتیم زبون</p></div>
<div class="m2"><p>چون ساغر عشق و آرزو گشت نگون</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جاسوس خرد دگر چه جوید از ما</p></div>
<div class="m2"><p>گوید که از این شهر کشد رخت برون</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۴۹

چون در کف روزگار گشتیم زبون
چون ساغر عشق و آرزو گشت نگون
جاسوس خرد دگر چه جوید از ما
گوید که از این شهر کشد رخت برون

هوش مصنوعی: این شعر به احساس ناتوانی و ناامیدی در زندگی اشاره دارد. شاعر با بیان این که چون روزگار را پشت سر گذاشته و به زبونی رسیده، از عشق و آرزوهایش نیز ناامید شده است. او از خرد و عقل سوال می‌کند که چه چیزی را از او می‌خواهد و در نهایت به این نتیجه می‌رسد که باید از این شهر و وضعیت خود فرار کند.

رباعی شمارهٔ ۴۷

رباعی شمارهٔ ۴۸

هوش مصنوعی: زمانی که در دستان روزگار احساس ذلت کردیم، عشق و آرزو برایمان مانند جامی شد که به زمین افتاده و شکسته است.

چون در کف روزگار گشتیم زبون

چون ساغر عشق و آرزو گشت نگون

هوش مصنوعی: جاسوس خرد هیچ چیز دیگری از ما نمی‌خواهد جز این که بگوید از این شهر خارج شویم.

جاسوس خرد دگر چه جوید از ما

گوید که از این شهر کشد رخت برون

رباعی شمارهٔ ۴۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده