خلیل‌الله خلیلی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چو گم شد پرتو عشق از دل من</p></div>
<div class="m2"><p>خدایا چیست جز غم حاصل من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سحاب عشق اگر یکدم نبارد</p></div>
<div class="m2"><p>بسوزان خرمن آب و گل من</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۴۸

چو گم شد پرتو عشق از دل من
خدایا چیست جز غم حاصل من
سحاب عشق اگر یکدم نبارد
بسوزان خرمن آب و گل من

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساسات عمیق خود اشاره می‌کند. وقتی عشق از دلش رخت می‌بندد، تنها چیزی که برایش باقی می‌ماند، غم است. او حس می‌کند که اگر عشق به او بازنگردد، زندگیش به هلاکت خواهد رسید، به‌گونه‌ای که زندگی‌اش حتی با آب و خاک هم از بین می‌رود.

رباعی شمارهٔ ۴۶

رباعی شمارهٔ ۴۷

هوش مصنوعی: زمانی که عشق از قلبم گم شود، خدایا چه چیزی جز غم برای من باقی می‌ماند؟

چو گم شد پرتو عشق از دل من

خدایا چیست جز غم حاصل من

هوش مصنوعی: باران عشق اگر لحظه‌ای نبارد، تمام زندگی و احساسات من را بسوزان.

سحاب عشق اگر یکدم نبارد

رباعی شمارهٔ ۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها