خلیل‌الله خلیلی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>این سنگ ملون که گهر می‌نامند</p></div>
<div class="m2"><p>وآن آهن زردگون که زر می‌خوانند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بی‌گوهر ارزندهٔ معنی همه را</p></div>
<div class="m2"><p>مردان گهرسنج هدر می‌دانند</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۲۶

این سنگ ملون که گهر می نامند
وآن آهن زردگون که زر می خوانند
بی گوهر ارزنده معنی همه را
مردان گهرسنج هدر می دانند

هوش مصنوعی: این شعر به اهمیت و ارزش درونی می‌پردازد. سنگ ملون (که به گهر معروف است) و آهن زرد (که به زر تشبیه شده) بدون ارزش واقعی تلقی می‌شوند. مردان حکیم و با discernment به این حقیقت پی برده و آنچه که فاقد معنی و ارزش درونی است را بی‌فایده می‌دانند.

رباعی شمارهٔ ۲۴

رباعی شمارهٔ ۲۵

هوش مصنوعی: این سنگی که به عنوان گوهر شناخته می‌شود و آن آهن زردی که به نام طلا از آن یاد می‌شود.

این سنگ ملون که گهر می‌نامند

وآن آهن زردگون که زر می‌خوانند

هوش مصنوعی: مردان باهوش و ارزشمند، معنای بی‌ارزش و کم‌اهمیت را نادیده می‌گیرند و به آن توجهی نمی‌کنند.

بی‌گوهر ارزندهٔ معنی همه را

مردان گهرسنج هدر می‌دانند

رباعی شمارهٔ ۲۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده