خلیل‌الله خلیلی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن نیمهٔ نان که بینوایی یابد</p></div>
<div class="m2"><p>وآن جامه که کودک گدایی یابد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون لذت فتحی‌ست که اقلیمی را</p></div>
<div class="m2"><p>لشکرشکنی، جهانگشایی یابد</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۵

آن نیمه نان که بینوایی یابد
وآن جامه که کودک گدایی یابد
چون لذت فتحی ست که اقلیمی را
لشکرشکنی جهانگشایی یابد

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به وضعیتی اشاره می‌کند که در آن چیزی ساده و کوچک مانند نان یا لباس، می‌تواند لذت و شادی بزرگی را به همراه داشته باشد. این لذت شبیه به پیروزی و فتحی است که یک لشکر در جنگ به دست می‌آورد و سرزمین جدیدی را تسخیر می‌کند. به نوعی، ارزش و شادی ناشی از چیزهای کوچک را مقایسه می‌کند با دستاوردهای بزرگ.

رباعی شمارهٔ ۱۳

رباعی شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: نیمه نانی که به دست فردی بی‌پناه می‌رسد و آن لباسی که به یک کودک گدا می‌رسد.

آن نیمهٔ نان که بینوایی یابد

وآن جامه که کودک گدایی یابد

هوش مصنوعی: چون پیروزی و فتحی به دست آید که با یک لشکرکشی، سرزمینی را تسخیر کند، احساس لذت و شیرینی خاصی به همراه دارد.

چون لذت فتحی‌ست که اقلیمی را

لشکرشکنی، جهانگشایی یابد

رباعی شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده