خالد نقشبندی » غزلیات » غزل شماره ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای گل رویت بود مژگان به چشمم خارها</p></div>
<div class="m2"><p>صد ماه کنعانی برم چون نقش بر دیوارها</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>احوال آزار مرا پرسیده بودی از کرم</p></div>
<div class="m2"><p>سهل است با هجر تو بر جان سختی آزارها</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>لیک از وفور انتظار، شد چشم گریانم چهار</p></div>
<div class="m2"><p>شاید کند آن غمگسار، غم خواری بیمارها</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>نا آمدن را تیر بیم از طعن مردم وجه نیست</p></div>
<div class="m2"><p>هستند صافی‌طینتان عاری ز عیب و عارها</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>نبود تفاوت پیش من از نامدن تا آمدن</p></div>
<div class="m2"><p>این بس که خالد در دلت باری گذشت از بارها</p></div></div>

غزل شماره ۸

ای گل رویت بود مژگان به چشمم خارها
صد ماه کنعانی برم چون نقش بر دیوارها
احوال آزار مرا پرسیده بودی از کرم
سهل است با هجر تو بر جان سختی آزارها
لیک از وفور انتظار شد چشم گریانم چهار
شاید کند آن غمگسار غم خواری بیمارها
نا آمدن را تیر بیم از طعن مردم وجه نیست
هستند صافی طینتان عاری ز عیب و عارها
نبود تفاوت پیش من از نامدن تا آمدن
این بس که خالد در دلت باری گذشت از بارها

غزل شماره ۶

غزل شماره ۷

ای گل رویت بود مژگان به چشمم خارها

صد ماه کنعانی برم چون نقش بر دیوارها

احوال آزار مرا پرسیده بودی از کرم

سهل است با هجر تو بر جان سختی آزارها

لیک از وفور انتظار، شد چشم گریانم چهار

شاید کند آن غمگسار، غم خواری بیمارها

نا آمدن را تیر بیم از طعن مردم وجه نیست

هستند صافی‌طینتان عاری ز عیب و عارها

نبود تفاوت پیش من از نامدن تا آمدن

این بس که خالد در دلت باری گذشت از بارها

غزل شماره ۷

اطلاعات