خالد نقشبندی » غزلیات » غزل شماره ۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چنان ببریدی آخر رشته‌های آشنایی را</p></div>
<div class="m2"><p>که نتوان داد داد شکوه روز جدایی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>پس از هم‌خانگی چندان بیابان در میان آمد</p></div>
<div class="m2"><p>کبوتر بر نتابد خط شرح بی‌نوایی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>کسی کاو باشد از اهل سعادت چون روا دارد</p></div>
<div class="m2"><p>به حرف دشمن دین ترک احباب خدایی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>چنان دانم که ناگه دامن از وصلت برافشانم</p></div>
<div class="m2"><p>که تا بینی جزای این همه بی‌اعتنایی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>به شی گفتم مشو زنهار مغرور تلفط‌ها</p></div>
<div class="m2"><p>که لطف و قهر یکسان است رند لاابالی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>بود بس ناروا در ناز و نعمت ناسپاسی‌ها</p></div>
<div class="m2"><p>چه سان هرگز روا دارد خدا این ناروایی را</p></div></div>

غزل شماره ۶

چنان ببریدی آخر رشته های آشنایی را
که نتوان داد داد شکوه روز جدایی را
پس از هم خانگی چندان بیابان در میان آمد
کبوتر بر نتابد خط شرح بی نوایی را
کسی کاو باشد از اهل سعادت چون روا دارد
به حرف دشمن دین ترک احباب خدایی را
چنان دانم که ناگه دامن از وصلت برافشانم
که تا بینی جزای این همه بی اعتنایی را
به شی گفتم مشو زنهار مغرور تلفط ها
که لطف و قهر یکسان است رند لاابالی را
بود بس ناروا در ناز و نعمت ناسپاسی ها
چه سان هرگز روا دارد خدا این ناروایی را

غزل شماره ۴

غزل شماره ۵

چنان ببریدی آخر رشته‌های آشنایی را

که نتوان داد داد شکوه روز جدایی را

پس از هم‌خانگی چندان بیابان در میان آمد

کبوتر بر نتابد خط شرح بی‌نوایی را

کسی کاو باشد از اهل سعادت چون روا دارد

به حرف دشمن دین ترک احباب خدایی را

چنان دانم که ناگه دامن از وصلت برافشانم

که تا بینی جزای این همه بی‌اعتنایی را

به شی گفتم مشو زنهار مغرور تلفط‌ها

که لطف و قهر یکسان است رند لاابالی را

بود بس ناروا در ناز و نعمت ناسپاسی‌ها

چه سان هرگز روا دارد خدا این ناروایی را

غزل شماره ۵

اطلاعات