هوش مصنوعی: باید بگویم که به سرنوشت و قضا و قدر خود امیدی ندارم، زیرا مانند چوبی که در بازی چوگان شکسته شده است، دستم دیگر قادر به بازی نیست. این وضعیت به خاطر زیبایی و جذابیت هلال ابروی کسی است که در زندگی‌ام تأثیر گذاشته است.

هوش مصنوعی: آیا فکر می‌کنی که من به بازی چوگان علاقه‌مند بودم؟ اگر قلاب محبت تو به من چنگ نمی‌زد، هرگز به آن فکر نمی‌کردم.

هوش مصنوعی: من جان و دل خود را به عنوان بهای خون بر دست گرفته‌ام و با امید اینکه او قبول کند، اشک‌های گرانبهایم را از چشمانم فرو می‌ریزم.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم غرامت زخم ابروی او را بپردازم، وقتی که وارد هر دو جهان شوم و آن را با مویی فرابگیرم؟

هوش مصنوعی: هر لحظه بر گلبرگ‌های نسرین‌اش، اشک‌های لاله می‌چکد و دل من مانند غنچه‌ای پر از خون است. من هم همچون گلی ناگسسته در حالم.

هوش مصنوعی: خالد از رنگ قرمز افق نشانه‌هایی از خون را می‌بیند و با این احساس به فکر می‌افتد که دلبر او چه زمانی خواهد مرد. او درگیر این سوال است که تا کی باید با این احساس زنده بماند؟