هوش مصنوعی: سپاهیان در یک لحظه شمشیرها را به کار گرفتند و مانند ابرهای تند و خروشان یک جا جمع شدند.

هوش مصنوعی: سپس گرد سام به سوی شاه رفت تا انتقام بگیرد.

هوش مصنوعی: شاه بر روی فیل و جهانجو بر روی اسب ظاهر شدند، مانند آذرگشسب.

هوش مصنوعی: اولین پادشاه با شمشیر در دست، کمند را به شکل پیچیده‌ای به دور دشمنان انداخت.

هوش مصنوعی: شجاعی که همیشه در حال نبرد و مطرح بود، به خاطر کینه‌اش به دشمنان، خود را در تنگنا و گرفتار کرد.

هوش مصنوعی: سام نریمان به مانند یک یل (بزرگ و زورمند) که دور خودش را به گردن بسته، از فاصله‌ای دور، موانع را برطرف می‌کند و با قدرت و شجاعت راه را باز می‌سازد.

هوش مصنوعی: به سمت پادشاه خود چیزی فرستاد و شاه چین در تله‌ای گرفتار شد.

هوش مصنوعی: آن‌ها از روی دیگران فاصله گرفتند و از آسمان به زمین فریادی سر دادند.

هوش مصنوعی: زمین به خاطر نعل سم اسب و پای فیل، مانند دریای نیل موجدار شد.

هوش مصنوعی: به خاطر قدرت شاه و آن شخص بزرگ، مانند رشته‌ای که از هم گسسته شده، کیانی (بخشی از تاریخ و اسطوره‌های ایرانی) گرفتار می‌شود.

هوش مصنوعی: از جدا شدن یک انسان، دل شاه چین آسیب‌دیده و غمگین شد.

هوش مصنوعی: یک عارف با زحمت و تلاش، هدایتی را به دست آورد و سلاحی برای خود تهیه کرد تا بتواند بر قهرمانان پیروز شود.

هوش مصنوعی: به چپ و راست او افرادی سوار شدند و با تیر و کمان به دنبال موفقیت و کامیابی رفتند.

هوش مصنوعی: فرخنده سام کمان خود را آماده کرد تا به خاطر آن پری با روی زیبا و اسب زرد رنگش اقدام کند.

هوش مصنوعی: وقتی چشمانم به ابروان زیبا و خوش‌فرم محبوبم می‌افتد، مانند کمان‌داری که کمانش را برای شلیک آماده می‌کند، دل و جانم به تپش می‌افتد.

هوش مصنوعی: در این بیت، اشاره به نبردی است که در آن سالار یک لشکر در چین، تحت فشار و تیراندازی قرار گرفته و سعی در آماده‌سازی رزمندگان و سواران دارد. به نوعی نشان می‌دهد که در شرایط دشوار، تلاش و همت برای مقابله و آماده‌سازی نیروها بسیار اهمیت دارد.

هوش مصنوعی: کینه و دشمنی به طور ناگهانی ظاهر شد، تو گویی که در آسمان یکی تیرکی به پرواز درآمده است.

هوش مصنوعی: چون تیر افشانده شده‌ای به سمت هدف پرتاب شد، همگان به سرعت به میدان جنگ رفتند و جدیدی از نبرد با نیزه تشکیل شد.

هوش مصنوعی: آن‌ها به گونه‌ای جنگ تو را نشان دادند که گویی قیام و جنبش نمایان شد.

هوش مصنوعی: گالی از گله‌ام به آسمان برخاست، زمین پر از صدا شد از صدای گاوها.

هوش مصنوعی: فغفور چین با خود می‌گفت که از جنگ‌ها و دشمنی‌های بسیاری فرار کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من هرگز سوارکاری را ندیده‌ام که مانند او در میدان جنگ باشد، همچنان که نهنگ در دریا، با قدرت و شدت خود جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: دلیرمردی که فرمانده چین است، گفت: "من با قوت و قدرت بسیار این سخن را می‌زنم."

هوش مصنوعی: من تلاش می‌کنم تا در این میدان نبرد، پیروزی را به دست آورم و نزد شاه منوچهر بروم.

هوش مصنوعی: زمانی که جنگجویان نتوانستند از نیزه‌های خود نتیجه‌ای بگیرند، شاهنشاه تاجور به تندی و با خروش به میدان آمد.

هوش مصنوعی: تیغ جنگی از نیام بیرون آمد و مانند رعد و برق در برابر سام به صدا درآمد.

هوش مصنوعی: سام، با افتخار و قدرت، شمشیرش را بالا برد و همانند ابر تند، بر روی شاه فریاد زد.

هوش مصنوعی: آنها مانند فیل مستی که شمشیر و سپر به دست گرفته، به هم برخورد کردند.

هوش مصنوعی: به تدریج برو، ای سام، که برتری یافتی و چشم شاه به تو دوخته شده است.

هوش مصنوعی: بترسید از اینکه این داور به شما دستور دهد، زیرا که لشکری به خاطر انتقام برانگیخته خواهد شد.

هوش مصنوعی: سپاه به‌هم‌پیوسته در اطراف سام جمع شدند و شمشیرها را از نیام کشیدند.

هوش مصنوعی: به هر طرف که بروی، در کمین نشسته‌اند و به دستور، به دنبال انتقام هستند.

هوش مصنوعی: دخالت آنها در جنگ و نبرد، هیچ تأثیری بر رفتار شجاعانه و نترس آنها نداشت و از طرح جنگ و مبارزه خسته نشدند.

هوش مصنوعی: از آن تیغی که در میدان جنگ به پرچم و دشمن ضربه می‌زند، و از ضربه گرز بر دشمن و اسب، تو در این نبرد توانسته‌ای به پیروزی برسی.

هوش مصنوعی: به دستور فغفور، دلاوران با شدت و عجله ضربه‌های سنگینی را وارد کردند.

هوش مصنوعی: زمانی که راه جنگ بر سام بسته شد، او از بدن خود چندین نقطه خسته و آزرده شد.

هوش مصنوعی: در آن حال خستگی، حتی تلاش کردن هم نتیجه‌ای نداشت و نتوانستم از جنگ کردن فرار کنم.

هوش مصنوعی: اسب او از بس که دویده خسته و ناتوان شده است و دیگر نمی‌تواند کمین بگیرد.

هوش مصنوعی: در میدان نبرد، به یاری استاد خود، برای حق و عدالت فریاد زدند.

هوش مصنوعی: به یک قاضی عادل پناه ببرید که ای نیکوکار، به کمک نیازمندید.

هوش مصنوعی: چندین بار در گرداب غم گرفتار می‌شوم و از اندیشه‌هایم دل‌زده می‌شوم.

هوش مصنوعی: هر کس در دنیا قضاوتی می‌کند، طرازا و زیبایی او مانند ستاره‌ای در آسمان است.

هوش مصنوعی: تو ای معبود، خالق خورشید و ستاره‌ها هستی و تو رزق و روزی مردم را فراهم می‌کنی.

هوش مصنوعی: شما به من قدرت و همچنین دانایی بخشیدی، همانند منوچهر که تو به او سلطنت عطا کردی.

هوش مصنوعی: تو غم‌ها را درمان می‌کنی و به کسانی که به کمک نیاز دارند، یاری می‌رسانی.

هوش مصنوعی: در زندگی به من امیدی بده تا با قدرت بتوانم نوری تازه و درخشان را به وجود آورم.

هوش مصنوعی: در این دنیا آرزویم این است که چهره محبوب مهربانم را ببینم.

هوش مصنوعی: من جان شیرینم را فدای زیبایی تو می‌کنم تا در زمانی به آرامش برسم و از پاسخ تو منتفع شوم.

هوش مصنوعی: از لبانش شیرینی و نوشیدنی گوارایی سرازیر می‌شود، همچنان که این خوشی در دل می‌نشیند.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ آرزویی ندارم جز این که چهره محبوبم را ببینم.

هوش مصنوعی: از پیوند با دختر پری‌سا، از چرخش‌های تلخ روزگار آرامش می‌یابم.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد که کشته شوم، از آن نمی‌ترسم؛ زیرا در نهایت گرد و غبار ما به وطن ما برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: اگرچه ممکن است سال‌های زیادی در این دنیا زندگی کنی و به مقام و مرتبه‌ای بلند برسی، در نهایت همه ما به خاک بازمی‌گردیم و مرگ همه‌ ما را فرا می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در این زمان بد، ناگهان غبار پیدا شد و آسمان از گرد و غبار سواری، پوشیده گردید.

هوش مصنوعی: صدای نوا و ساز از دل کوه به گوش می‌رسد، گویی که از عمق زمین برخاسته و به فضایی پرنفوذ و پرهیاهو تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: چشمه نورانی آفتاب به خاطر غبار و کثیفی، گل‌آلود شده و چشم زمانه نیز به خاطر این آلودگی، تیره و تار گشته است.

هوش مصنوعی: در آن محوطه، جمعیتی گرد آمده و صدای ناله و فریاد بلند شده است و این صدای آرامش جهان را به هم زده است.