هوش مصنوعی: سخن به میان آمد که ای شخص بزرگوار، دل خود را تحت کنترل و مدیریت داشته باش.

هوش مصنوعی: چرا خودت را به جنون بیندازی و دل خسته‌ات را در درد و رنج غرق کنی؟

هوش مصنوعی: دل خود را به تصویری نده که تنها خیال است، زیرا چنین تصوری نمی‌تواند به حقیقت بپیوندد.

هوش مصنوعی: سحر و جادوی تو انسان را از راه درست دور می‌کند و به دامی می‌کشاند که به جنون و دیوانگی می‌انجامد.

هوش مصنوعی: این مطمئن است که آن چهره زیبا تنها تصوری است که به وسیله‌ی جادو و فریب ساخته شده است.

هوش مصنوعی: بدان که زیبایی مانند پرنده‌ای نیلی از راه تو را دور کرده و دیو نژند (بدجنس) تو را از مسیرت منحرف کرده است.

هوش مصنوعی: اگر دیو کوچکی بر سر راهت بیفتد، تو باید با حکمت و خرد خود، راهنما و پیشوای خود را پیدا کنی.

هوش مصنوعی: این جمله او را از غم و اندوه خارج نکن و به آرامش دادن به قلب ناراحتش فکر کن.

هوش مصنوعی: چشمانش در انتظارند و قلبش پر از امید است. چشمان تیره‌اش در روز روشن نماد امید و روشنی است.

هوش مصنوعی: اکنون چه می‌شود اگر سخن را بشنوی و چهره‌ی مشهور را به سوی پادشاه ببری؟

هوش مصنوعی: اگر خواسته تو باشد، ای نیکوکار، من هم از نسل کسانی هستم که با عزت و شکوه اند.

هوش مصنوعی: منوچهر دختر جدیدی را پیدا می‌کند که در هیچ کشوری مانند او وجود ندارد.

هوش مصنوعی: او دختری زیبا و دلربا را می‌خواهد که در این غم و اندوه، به او تسلی بدهد.

هوش مصنوعی: وقتی سام این داستان را شنید، ناراحت شد و از دلش آهی بیرون آورد.

هوش مصنوعی: در پاسخ به این سخنان، او گفت: ای بزرگواران، چرا درباره من از فرشتگان سخن می‌گویید؟