خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » رباعیات » شمارهٔ ۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر پخته ئی ای خواجه می خام طلب</p></div>
<div class="m2"><p>جامه گرو باده کن و جام طلب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا چند ز حاتم و فریدون گوئی</p></div>
<div class="m2"><p>رو داد و دهش ز اهل اسلام طلب</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 527

شمارهٔ ۹

گر پخته یی ای خواجه می خام طلب
جامه گرو باده کن و جام طلب
تا چند ز حاتم و فریدون گویی
رو داد و دهش ز اهل اسلام طلب

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از کسی که اهل فضل و دانش است می‌خواهد که به بجای سخنان تکراری و افسانه‌ای درباره حاتم طائی و فریدون، به دنبال واقعیت‌ها و ارزش‌های زندگی باشد. او از او می‌خواهد که به جای صحبت کردن درباره بخشش‌های گذشته، خود را به کار و کوشش و نوشیدن شراب (که نماد لذت و زندگی است) مشغول کند. به‌عبارت دیگر، او تأکید می‌کند که به جای یادآوری و تکرار قصه‌های قدیمی، باید به عمل و تجربیات حقیقی توجه کنیم.

شمارهٔ ۷

شمارهٔ ۸

هوش مصنوعی: اگر اهل فکر و عمل هستی، ای آقا، خوشبختانه می‌توانی با نوشیدن شراب و عباراتی از آن، به مقام و زیبایی دست یابی.

گر پخته ئی ای خواجه می خام طلب

جامه گرو باده کن و جام طلب

هوش مصنوعی: چرا همیشه از حاتم طائی و فریدون برای بخشش و generosity سخن می‌گویی؟ بجای آن، از مردم مسلمان بخواه که generosity و بخشش را به نمایش بگذارند.

تا چند ز حاتم و فریدون گوئی

رو داد و دهش ز اهل اسلام طلب

شمارهٔ ۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده