خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » رباعیات » شمارهٔ ۶۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون چنگ سر زلف توام در چنگست</p></div>
<div class="m2"><p>هر لحظه دلم را بلبت آهنگست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شد پسته ی تنگ تو دلمرا روزی</p></div>
<div class="m2"><p>یا رب که دل خسته چه روزی تنگست</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 534

شمارهٔ ۶۱

چون چنگ سر زلف توام در چنگست
هر لحظه دلم را بلبت آهنگست
شد پسته ی تنگ تو دلمرا روزی
یا رب که دل خسته چه روزی تنگست

هوش مصنوعی: این شعر به احساس عاشقانه و دلتنگی شاعر اشاره دارد. او در توصیف زیبایی معشوق خود می‌گوید که چنگ زلف او در دستش است و هر لحظه دلش آهنگ عشق او را می‌زند. شاعر از تنگی روزگار و دلخوشی‌های افسرده‌اش می‌گوید و از خدا می‌خواهد که این دل خسته‌اش چه روزهای سختی را می‌گذراند.

شمارهٔ ۵۹

شمارهٔ ۶۰

هوش مصنوعی: هر لحظه، دلم به یاد زیبایی و محبت تو به طرز دلنوازی به تپش درمی‌آید، مثل چنگی که در دستانم گیر کرده است و نوازشی را انتظار می‌کشد.

چون چنگ سر زلف توام در چنگست

هر لحظه دلم را بلبت آهنگست

هوش مصنوعی: دل من به تنگی پسته شده و روزگار برایم بسیار سخت و خسته‌کننده است. خدایا! چه روزهای دشواری را می‌گذرانم.

شد پسته ی تنگ تو دلمرا روزی

یا رب که دل خسته چه روزی تنگست

شمارهٔ ۶۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده