خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » رباعیات » شمارهٔ ۴۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر طرف چمن گلی چو رویت نشکفت</p></div>
<div class="m2"><p>جز چشم تو کس مست بمحراب نخفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عمری تو و بی عمر نمی شاید زیست</p></div>
<div class="m2"><p>جانی تو و ترک جان نمی باید گفت</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 532

شمارهٔ ۴۹

بر طرف چمن گلی چو رویت نشکفت
جز چشم تو کس مست بمحراب نخفت
عمری تو و بی عمر نمی شاید زیست
جانی تو و ترک جان نمی باید گفت

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر بر زیبایی و جذابیت معشوق تاکید می‌کند. چمن و گل به رویش او تشبیه شده و نشان‌دهنده‌ی طراوت و جلوه‌گری اوست. همچنین، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که هیچ کس غیر از چشمان معشوق در حالتی از مستی و شیدایی نیست. شاعر به جست‌وجوی عشق و درک زندگی در کنار معشوق اشاره کرده و می‌گوید که عمر بدون حضور او بی‌معناست و نمی‌توان از جان خود به راحتی گذشت.

شمارهٔ ۴۷

شمارهٔ ۴۸

هوش مصنوعی: جز زیبایی چهره‌ات در میان گل‌های چمن، هیچ چیز دیگری پرشور نیست و هیچ کس جز چشم تو در مکان مقدس به خواب نرفته است.

بر طرف چمن گلی چو رویت نشکفت

جز چشم تو کس مست بمحراب نخفت

هوش مصنوعی: زندگی طولانی تو و بی‌پایانی نمی‌تواند با هم توأم باشد، پس نمی‌توان به سادگی از زندگی و جان خود دست کشید.

عمری تو و بی عمر نمی شاید زیست

جانی تو و ترک جان نمی باید گفت

شمارهٔ ۴۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده